ชีวิตที่แท้จริงนั้น ไม่ควร “เติมเต็ม” ไปเสียทั้งหมด...บางครั้ง "การขาดพร่อง" อาจนำมาซึ่ง "การเติมเต็มที่ดีกว่า" เพียงแต่ว่า ท่ามกลางชีวิตที่วุ่นวาย มนุษย์ยากจะมองเห็นได้ว่า
“ในชีวิตช่วงหนึ่งนั้น ตัวเราได้สร้างสรรค์ความเต็มและความว่าง อย่างเหมาะสมลงตัวหรือไม่”
เราจะถือเป็นภาพวาดที่ดีได้อย่างไร หากทั้งแผ่นเต็มไปด้วยรอยหมึกหรือสีสัน
เราจะถือเป็นภาพวาดที่ดีได้อย่างไร หากทั้งแผ่นเต็มไปด้วย “ความว่าง” ที่ว่างสนิท
"เราจะถือเป็นการทำงานที่ดีได้อย่างไร หากเวลาทั้งหมดอุทิศให้แต่การลงมือทำ แต่ขาดไร้ซึ่งการขบคิดพัฒนาให้ดีกว่าเดิม
เราจะถือเป็นการทำงานที่ดีได้อย่างไรหากเวลาทั้งหมดอุทิศให้แต่การสร้างจินตนาการอันบรรเจิด แต่ไม่ยอมลงมือทำอะไรเลย"
@ เราจะถือเป็นชีวิตที่ดีได้อย่างไร หากทุกการกระทำล้วนอุทิศให้ตนเอง แต่ขาดไร้ซึ่งความรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์
@ เราจะถือเป็นชีวิตที่ดีได้อย่างไร หากทุกการกระทำล้วนอุทิศให้ผู้อื่น โดยไม่มีที่ว่างในการเติมเต็มความรู้สึกส่วนตัวของเราเลย
“ในชีวิตช่วงหนึ่งนั้น ตัวเราได้สร้างสรรค์ความเต็มและความว่าง อย่างเหมาะสมลงตัวหรือไม่”
เราจะถือเป็นภาพวาดที่ดีได้อย่างไร หากทั้งแผ่นเต็มไปด้วยรอยหมึกหรือสีสัน
เราจะถือเป็นภาพวาดที่ดีได้อย่างไร หากทั้งแผ่นเต็มไปด้วย “ความว่าง” ที่ว่างสนิท
"เราจะถือเป็นการทำงานที่ดีได้อย่างไร หากเวลาทั้งหมดอุทิศให้แต่การลงมือทำ แต่ขาดไร้ซึ่งการขบคิดพัฒนาให้ดีกว่าเดิม
เราจะถือเป็นการทำงานที่ดีได้อย่างไรหากเวลาทั้งหมดอุทิศให้แต่การสร้างจินตนาการอันบรรเจิด แต่ไม่ยอมลงมือทำอะไรเลย"
@ เราจะถือเป็นชีวิตที่ดีได้อย่างไร หากทุกการกระทำล้วนอุทิศให้ตนเอง แต่ขาดไร้ซึ่งความรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์
@ เราจะถือเป็นชีวิตที่ดีได้อย่างไร หากทุกการกระทำล้วนอุทิศให้ผู้อื่น โดยไม่มีที่ว่างในการเติมเต็มความรู้สึกส่วนตัวของเราเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น